Guns N' Roses (GN'R)

 

 80'lilerde efsane olan bu rock grubun aldıkları ödüller grubun biyografisi çok fazla. Ben şimdi bunu buraya yazarsam hiç bir değeri kalmaz , zaten kimsenin okuyacağını sanmıyorum.

Grup 85-90 arası yükseliş döneminde,

• Axl Rose
• Slash
• Izzy Stradlin
• Duff Mckagan
• Steven Adler

90-95 döneminde ise doruk noktasında 

• Axl Rose
• Slash
• Izzy Stradlin (1991'de ayrıldı)
• Duff McKagan
• Gilby Clarke (1991'de katıldı)
• Matt Sorum
• Dizzy Reed

96-2001 döneminde ise gerileme dönemi yaşıyor.

• Axl Rose
• Dizzy Reed
• Paul Huge Tobias (1994- 2001)
• Robin Finck (1998- 2008)
• Tommy Stinzon
• Buckethead (2000- 2005)
• Josh Freeze (1997- 2000)
• Brian Mantia (1998- 2006)

Bunu yazarken Osmanlı imparatorluğunun devirleri aklıma geldi :) 

Herneyse grubu takip edenler bilirler bu grubun asıl gitaristi yükselme dönemindeki Slash'tır. Zaten Slash gruptan çıktıktan sonra yerine başkaları geliyor ve grup gerileme dönemine geçiyor. Bana göre grubun kahramanı Slash'tır. Slash bu gruptan sonra velvet revolver diye bir gruba gidiyor yanlış hatırlamıyorsam da bu velvet revolver'a giden Slash'la beraber grubun basçısı ve bateristi. Yani anlıycanız GNR'den sadece Axl Rose kalıyor. Şimdiki grupta solo gitarda Dj Ashba diye biri var. Adamı küçümseyemem benden kat kat daha iyi gitar çalıyordur ama bence o tipten kaybediyor. Kısacası Guns N'Roses'ta Slash'tan duyduğumuz soloların heyecanı bir başkaydı.

Grubun günümüzdeki müzisyenleri : 

• Axl Rose (vokal, piyano, gitar)
• Dizzy Reed (piyano, klavye)
• Tommy Stinson (bas gitar)
• Ron "Bumblefoot" Thal (gitar)
• Richard Fortus (gitar)
• DJ Ashba (gitar)
• Frank Ferrer (Bateri)
• Chris Pitman (klavye)

Skid Row

 
1986 yılında Amerika’nın New Jersey kentinde bassist Rachel Bolan ve gitarist Dave “the Snake” Sabo tarafından kuruldu. Gitarda Scotti Hill, bateride Rob Affuso ve vokalde de Sebastian Bach’ın katılımı ile 1987 yılında klasik kadrolarını oturttular. Birleşik Devletler’in doğu kısmında çeşitli barlarda/kulüplerde çalarak isimlerini duyurmaya çalıştılar.

     

     Albümler

1989 – Skid Row
1991 – Youth Gone Wild/Delivering the Goods (Demo)
1991 – Slave to the Grind
1992 – B-Side Ourselves (EP)
1995 – Subhuman Race
1998 – Forty Seasons (Best Of)
2003 – Thickskin

   

Skid Row - I remember You : http://www.youtube.com/watch?v=ivFYVAntpw0

Skid Row -  18 and Life : http://www.youtube.com/watch?v=LAQq72ULF_g&feature=related

White Lion

1980’lerin ve 1990’ların önemli hard rock grubu White Lion, Danimarka asıllı vokalist Mike Tramp ile gitarist Vito Bratta tarafından 1983 yılında New York’da kuruldu. Aynı sene Elektra Records ile anlaşan grup, “Fight To Survive” adlı ilk albümünü 1985 yılında yayınladı. Ancak Elektra Records kayıttan memnun kalmayarak anlaşmasını iptal etti ve albüm Asylum Records etiketiyle piyasaya sürüldü. Albümde basçı pozisyonunda James Lomenzo yer alırken, davulcu pozisyonunda ise Anthrax’dan Greg D’Angelo bulunuyordu. 

1987 senesinde Atlantic Records ile anlaşan White Lion, aynı sene “Pride” isimli albümüyle Amerika listelerinde 11 numaradaydı. Albümden çıkan ilk single “Wait”e çekilen video kliple MTV’de ekrana gelmeye başlayan grup, bu single ile listelerde 8 numara oldu. Grup, esas başarısını “When The Children Cry” adlı akustik ballad single’ıyla yakaladı ve listelerde 3 numaraya yükseldi. Bu single ile birlikte “Pride” albümü 2 milyon kopya sattı, grup aynı sene albümün turnesine çıktı. 

Turne sırasında Aerosmith, Ozzy Osbourne, AC/DC ve KISS gibi gruplarla aynı sahneyi paylaşan White Lion, 1989 senesinde “Big Game” adlı 3. albümünü piyasaya sürdü. Albüm, Amerika listelerinde 19 numaraya ulaşırken, albümden çıkan single’lar “Little Fighter”, “Cry For Freedom” ve “Radar Love” oldu.

1991 senesinde “Mane Attraction” adlı 4. albümünü yayınlayan White Lion, bu albümle son iki albümde elde ettiği başarıyı elde edemedi. Bunun sebebi o dönem patlayan ‘grunge’ müzik akımı olarak gösterilirken, albüm grubun fanlarından olumlu eleştiriler aldı. Albüm sonrası basçı Lomenzo ve davulcu D’Angelo müzikal farklılıklardan dolayı gruptan ayrılırken, Tramp ve Bratta ikilisi yanlarına Suicidal Tendencies davulcusu Jimmy DeGrasso’yu ve basçı Tommy ‘T-Bone’ Caradonna’yı da alarak albüm turnesine çıktı. Eylül 1991’de Boston’da son konserini veren White Lion, bu konser sonrası dağıldığını açıkladı.

Mike Tramp, White Lion’ın dağılmasının ardından Freaks Of Nature adlı bir grup kurarak bu grupla birlikte “Freaks Of Nature”, “Gathering Of Freaks” ve “Outcasts” adında üç tane albüm yayınladı. Ayrıca solo kariyere de yönelen Tramp, “Capricorn”, “Remembering White Lion”, “Recovering The Wasted Years”, “More To Life Than This”, “Songs I Left Behind” albümleriyle birlikte “Rock N’ Roll Alive” adlı konser albümünü çıkarttı. Bugün hala solo kariyerine devam eden sanatçı, kendi bestelerini hayranlarına ulaştırıyor. 

Gitarist Vito Bratta, Atlantic Records’da prodüktör olarak görev yaparken, James Lomenzo “Megadeth”in basçısı oldu ve davulcu Greg D’Angelo “AntiProduct” adlı grubu oluşturdu.

2003 senesinde Mike Tramp, White Lion’ın yeniden toplandığını açıkladı ancak Vito Bratta bu teklife sıcak bakmadı. Lomenzo ve D’Angelo teklife yanaşırken, gruba Ratt grubundan gitarist Warren DeMartini dahil oldu. Fakat isim haklarına Tramp ile birlikte sahip olan Bratta, bu oluşumu da engelledi ve Tramp yaptığı açıklamada eski White Lion’ın asla bir araya gelemeyeceğini belirtti. 

2005 senesinde hukuk savaşlarından sonra Mike Tramp, yeni bir projeyle gündeme geldi. “Tramp’s White Lion” ismiyle oluşan grup turneye çıkarak 2 CD’lik “Tramp’s White Lion: Rockin’ The USA” adlı konser albümünü yayınladı. Sosyal konulara yaklaşımıyla dikkat çeken White Lion, orijinal kadrosuyla olmasa bile 2006’nın Kasım ve Aralık aylarında İngiltere, Danimarka, Yunanistan ve Türkiye’de performanslarda bulundu

Steve Vai

STEVE VAİ

Steve Vai daha 10 yaşındayken Hot Chocalate isimli acemi bir grupla müzik dünyasına adımı atıyor. Ardından ünlü Berklee Müzik Okulu’na geçene kadar Circus, Rayge, Bold As Love gibi gruplar kuruyor. Berklee Okulu’nda ise Axis ve Morning Thunder isimli gruplarla devam ediyor. Steve Vai’in asıl başarısı bundan sonra başlıyor. Ölümsüz müzisyen Frank Zappa’nın grubuna giriyor. Zappa’nın 1981 tarihli “Tinseltown Rebellion” konser albümünde gitar çalıyor. Zappa’yla çalışmaları devam ediyor: 1981’de “You Are What You Is” , 1982’de “Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch”, 1983’de “The Man From Utopia”, 1984’de “Thing-fish” ve 1986’da “Shut Up 'n Play Yer Guitar” geliyor. Tüm bu sıkışıklığın arasında Lisa Popeil’in 83 tarihli "Lisa Popeil" albümünde 8 şarkıda konuk müzisyenlik yapıyor. Steve Vai ismi altında ilk çalışması 84 tarihli “Flex-Able” oluyor. İsmi gibi esnek bir albümdür Flex-Able. Rock’tan hard’n heavy’ye, jazz’dan virtüöz müziğine, pop’tan new age’e esneyen Vai müziğinin ilk habercisidir. Vai’in bilgisayar desteğiyle yarattığı komik vokaller de ilk bu albümde kullanılır. Bu kısa albüm daha sonra 3 defa daha farklı kapak tasarımlarıyla yayınlanıyor. Yine 84’de 10 inchlik bir EP olan Flex-Able Leftovers’ı 1000 adet olarak basıyor. 1998’de Flex-able Leftovers beş ekstra parça ilavesiyle beraber yeniden yayınlanıyor. Bu kısa albüm, adından anlaşıldığı kadar ilk çalışmasından arda kalanlar olabilir ama ilki kadar da iyidir. 1985’de Heresy’in, At The Door albümünde 2 şarkıya gitarını armağan ediyor. Yine 1985’de Yngwie Malmsteen’i şutlayan kült grup Alcatrazz’a giriyor. Ve Malmsteen’li albüm kadar iyi olmasa da kayda değer bir hard rock albümü ortaya çıkıyor: Disturbing the Peace. Bu albüm kısa zaman içinde Vai’in boxsetinde tekrar yayınlanacakmış. Johnny Lydon’ın isimsiz bir albümünde çalıyor. Shankar/Caroline’in - "The Epidemics"inde çalıyor. Anlayacağınız, Steve Vai hep çalıyor. Durmadan usanmadan. Kendi isminin dışındaki en önemli çalışmaları tabii ki Frank Zappa ile oluyor. Zappa’nın 4 Aralık 1993’teki ölümünden sonra da onun adına çıkan albümlerde de demirbaş müzisyen olarak ona olan saygısını devam ettiriyor. 

David Lee Roth’un Eat’em And Smile ve Skyscrapper albümlerinde gitaristlik görevini üstleniyor. Whitesnake’e girerek kendini bir anda tartışmaların arasında buluyor. “Slip of the tongue”dan sonraki eleştirilerde ve albümün turnesi sırasında ticari olmakla suçlanıyor. Gelmiş geçmiş en büyük gitaristlerden biri olan Al Di Meola’nın Infinite Desire albümünde Race With Devil on Turkish Highway şarkısında Al Di’yle duet yapıyor. İlginçtir ki iki sene sonra gerçekten de bir Türk Otobanında konser salonuna doğru ilerleyecektir. 

Steve Vai dinleyicileri için en önemli albümler ise onun kendi adı altında çıkardığı albümlerdir. Flex-able’lardan sonra 1990’da Passion And Warfare gelir. Vai’in en büyük başarısıdır bu albüm. Aynı zamanda benim ve tüm müzikseverlerin Vai ile tanışması bu albümle olur. Amerika ve İngiltere listelerindeki başarısının yanı sıra müzisyenlerden ve müzikseverlerden de tam puan alır. Müzisyenlerin dergilerindeki tüm anketlerde çoğu kategoride malı götürür. Dream Theater yazısında Lie’ın sonundaki melodi için bir gitardan çıkabilecek en güzel şey demiştim. Hafızam o aralar çok kötü olmalı. For the love of God şarkısı bir gitardan değil her hangi bir enstrumandan çıkabilecek en güzel melodileri bir araya toplar. Bu şarkıyı dinlemeden ölürseniz gözünüz açık gidersiniz, benden söylemesi. Bunun dışındaki tüm şarkılar da kusursuz birer virtüöz başyapıtıdır. Guitar World’un editörü Vai için: “Steve Vai’in gitar büyücülüğü o kadar derin ki eğer eski zamanlarda olsaydık bir cadı gibi yakılabilirdi” diyor. Gerçekten de doğru. Onun benzersiz bir tarzı var. Deneysellikte sınır tanımıyor. Teknolojinin sınırlarını zorlamaktan da çekinmiyor. Hızlı, güçlü, sert, duygusal, dinamik, uçuk gibi tanımlar onun için sık sık kullanılıyor. Passion and Warfare başyapıtının ortaya çıkması uzun bir süreç almış. 1982’den itibaren Zappa’da veya başka bir grupta gerçekleştiremeyeceği fikirler ortaya çıkmaya başlamış. Ardından Alcatrazz ve David Lee Roth ile çalışmaları esnasında bunlar zamanla büyümüş. “Beynimizin ilham aldığı o gizli yere giriyor ve gördüğüm şeyleri müzikal bir gerçeğe dönüştürüp dönüştüremeyeceğimi çok merak ediyordum” diyor Vai. Genelde virtüözlerin albümleri duygusuz, soğuk ve insani olmamakla suçlanır. Bu suçlama, gitar çalmayı bilmeyenlerin (bunlardan biri de ben olabilirim) bu müziğe uzak durmalarındaki en çok kullanılan mazerettir. Ancak Vai’in müziğini dikkatlice dinlerseniz onun için neden “insan ruhuna mikroskopla bakıyor” gibi tanımların kullanıldığını anlarsınız. Onun müziği liriksiz olsa bile insan beyninin ve insan ruhunun bir laboratuarı olarak adlandırılabilir. Bu yüzden şarkılarının hangi duygu hallerini ve düşünceleri yansıttığını sözler olmadan da az çok anlayabilirsiniz. Animal’daki şehvet, Sisters’taki şefkat, Greasy Kid’s Stuff’taki öfke, Answers’daki neşe, The Audience is Listening’deki gülünç ferahlık hali, Love Secrets’daki karmaşıklık ve For the Love of God’daki derin ruhsal arzu Vai’in vermek istediği duygulardır. Belki dinlerken siz Vai’in amaçladığından çok farklı ruhsal bir yere gidebilirsiniz ama yine de Vai’in her şarkısının altındaki derinliğin farkına varabilirsiniz. Gerçekten bu albümdeki her şarkı sizi odanızdan alıp başka bir dünyaya ışınlar. “Mümkün olan en çıplak, en dürüst ve en uç kişisel müzik deneyimini gerçekleştirmek istiyorum” cümlesinde yatar Vai’in amacı. Şarkılarını oluştururken, çok önem verdiği günlük yazılarından yola çıkar. Love Secrets şarkısına sebep olan hatırası Steve Vai’in müzik macerasını anlayabilmeniz için yeter: 16 yaşındaki Steve daha önce de sık sık yaşadığı rüya ve gerçek arasındaki o bilinçsiz ana girer. Bilinçsiz gerçekliktir bu ama aynı zamanda aklı başında bir rüya durumu. Önce suratı titremeye başlar ve gözlerinden gözyaşı akar. Elinde gitarı vardır. Ve birden 1000 parçadan oluşan bir orkestranın müziğini duyar. İlahi bir düzende mükemmel bir harmoniyle çalmaktadır. Vai bu durumdan uyandığında bunun “sadece bir rüya olmadığını” bilir. Dünya yeryüzünde olabilecek en büyük müziğin, “saflığın dokunaklı ve zayıf gölgesiyle müziğin büyüklüğünün kesiştiği yerde” oluşabileceğine inanır. Onun müzik macerasının en büyük motivasyonu belki de o rüyasında dinlediği, dünyanın en büyük müziğine ulaşma azmidir. 
 
1993’te Steve Vai’in vokal ağırlıklı albümü olan Sex and Religion çıkar. Passion and Warfare’in beklenmedik başarısından sonra, üstünde hissettiği başarıyı katlama baskısı sonucunda çıkardığı bir albümdür. Devin Townsend vokaldedir ve S&R bir virtüöz albümü değildir. Eleştirmenler ikiye ayrılır ve yine ticari olmakla suçlanır. Vai’in ‘genel akım’ türünde bir albüm yapması aslında eleştirilecek bir nokta değildir. O Whitesnake, David Lee Roth ve Alice Cooper gibi isimlerle çalışarak virtüöziteye inandığı kadar saf rock’a ve hard’n heavy’ye inandığını da göstermiştir. Ben bu albümü birkaç şarkı dışında pek sevmem ama bu albümü çok sevenler vardır. Özellikle albümün hiti In my dreams with you inanılmaz güzel bir parçadır. Çok net hatırlamıyorum ama bu albüm uluslararası bir dergide (Kerrang olabilir) ayın veya yılın albümü (aradaki büyük farkın farkındayım . ) seçilmişti. Vai’in kendisinin de bu albümle ve albümde çalışan kadroyla problemleri vardır. Kadrodaki her elemanın çok kaliteli olmasına karşın her şeyi onun omuzlarına yüklemelerinden dolayı istediği albümü yapamadığını söyler. Yine de bu albümü glam metal diye tanımlarsak tüm zamanların müzikalitesi en yüksek glam albümü diyebiliriz. 

1995’te Alien Love Secrets çıkar. Onun açıklanamaz müziği nedeniyle “gitar dünyasının yaratığı” benzetmesi de bu albümden sonra doğar. Yeniden bağımsızdır yeniden sınır tanımadan parmaklarını gitarının üzerinde gezdirmeye başlar. Bu albüm Vai’in en kısa zamanda ürettiği bir albümdür. Fire Garden üzerinde çalışırken Fire Garden’in çok fazla zaman alacağını anladığı için araya ALS’yi koymaya karar verir ve 6 hafta içinde albümün tüm bestelerini yazar. Bu albüm Satriani’ye en yakın olan albümüdür. Şarkılar daha düzdür. Vai’in müziğinin vazgeçilmez parçaları olan tuhaf soundlar, detaylar ve gitar deneyleri yoktur bu albümde. Daha kolay anlaşılır direkt bir albümdür. Aynı zamanda en “heavy” albümüdür. Komik çocuk vokaliyle yaptığı Ya-Yo Gakk, at kişnemeleriyle süslendirdiği Bad horsie ve Kill the Guy With the Wall/The God Eaters albümün en güzel şarkılarıdır. 

1996’da Passion and Warfare’e en çok yaklaşan albümü olan Fire Garden’ı çıkarır. Fire Garden konsept bir albümdür. Çıkış noktası ise Steve Vai’in kendi kaleme aldığı Fire Coma isimli senaryodur. Bu senaryoda hayatında sürekli riskler alan bir tipi anlatır. Tuhaf bir suikast sonucu adam komaya girer ve komada iken hayatındaki gerçekleri farklı gözlerden görür. Fire Garden’daki her şarkı, senaryosundaki sahnelerin müzikal dışavurumlarıdır. Albümün ilk yarısı tamamen enstrumantel, ikinci yarısı vokallidir. Bence vokalsiz olan bölüm süperdir. The Crying Machine, Dyin’ Day ve Fire Garden Suite gibi enstrumantal doruk noktaları vardır. Bazı yerlerde Türk ezgilerine benzer melodiler de dikkat çekmektedir. İkinci bölüm ise vokal nedeniyle biraz sıkıcıdır açıkçası ama yine de Fire Garden Vai’in diskografisinin en başarılı albümlerinden biridir. 

1997’de Joe Satriani, Eric Johnson ve Steve Vai “G3” adı altında turneye çıkarlar. Adeta Al Di Meola, Johny McLaughin ve Paco De Lucia üçlüsüne nazire yaparak gitar dünyasının daha sert takılan bu üç virtüözü dinleyicilerine unutulmaz dakikalar sunar. Sonra turnedeki kayıtları değerlendirerek her gitarist adayının arşivinde bulunması gereken “G3 Live in Concert” albümünü yayınlarlar. Bu albümü dinlerken kendi şarkılarının yanı sıra hep beraber çaldıkları Zappa ve Hendrix coverlarıyla da seyirciyi mest ettiklerini anlayabilirsiniz. 

Müziklerini heavy metal olarak nitelendirmeseler de heavy metal dinleyicisine ulaşabilmiş üç büyük gitarist vardır: Malmsteen, Satriani ve Vai. Malmsteen kontrolsüz bir çılgındır. Parmakları ışık hızına çıkıp başka bir gezegene gidene kadar hız denemeleri yapacak gibidir. Satriani cool’dur, daha bir gelenekseldir. Melodinin peşindedir. Steve Vai’i onlara göre daha az severim ama Vai’in gitar dünyasının bilimkurgusu olduğunu düşünürüm. Bunu sadece ben düşünmüyorum. 1999 tarihli son albümü The Ultra Zone’un kapak çalışması da bu fikirden yola çıkarak yapılmış. Cyborg yaratık karışımı bir canlıyı geleceğin dünyasında gitar çalarken görüyoruz. Bu albüm Vai’in bir başka doruk noktasıdır. The Blood and Tears, doğu ezgilerini kendi müziğiyle birleştirdiği muhteşem bir başlangıçtır. “Frank” ise hocası, en büyük ilhamı ve dünyanın en büyük bestecisi olarak gördüğü Frank Zappa’ya adadığı bir şarkıdır. Bir ağıt yapmaktansa Zappa’nın neşeli ruhunu yansıtan albümün en güzel parçalarından biri. The Silent Within ve I’ll Be Around bence Vai’in şu ana kadar yaptığı en güzel vokalli şarkılar. Albümdeki diğer vokalli şarkılar da Vai’in vokal/müzik kimyasını diğer albümlerine göre çok daha iyi tutturduğu şarkılar. Yine tuhaf gitar keşifleriyle doludur bu albüm. Windows to the Soul ise Vai’in terapi seanslarından biridir adeta. The Ultra Zone, Vai’in müzik dünyasına armağan ettiği son başyapıttır. Vai’in kadrosu ise başka bir hikaye! Davulcusu Mike Mangini; Extreme, Annihilator, Nuno ile çalışmış. En son ise James LaBrie’nin Mull Muzzler grubundan hatırlıyoruz. İkinci gitarist ise Mike Keneally ise daha önce Zappa ile çalışmış, kendi de albüm çıkaran ve hayranlara sahip önemli bir müzisyen. Kadronun gerisi ise tanınmamış olsa da bu adamlara yetişebildiklerine göre üstün olmalılar.(Kaynak : İnternet :D )




Steve Vai - for the love of god : http://fizy.com/#s/1dlgc7

Gary Moore

Gary Moore (d. 4 Nisan 1952, Belfast, Kuzey İrlanda)
1952 yılında Kuzey Irlanda'nin Belfast sehrinde dogan Gary Moore, 16 yasinda Phil Lynott'la birlikte ilk önemli grubu Skid Row'u kurdu. Ancak kisa süre sonra Lynott kendi grubu Thin Lizzy'yi kurmak için ayrildi. Grubun geri kalani 1970'te Londra'ya giderek CBS Records ile anlasma imzaladi. Iki albüm yaptiktan sonra grup dagildi ve 1973 yilinda gitarist Gary Moore Band'i kurdu.
Bu arada kisa bir süre Thin Lizzy ile birlikte çalisti ve 1974'te Jon Hiseman'in caz agirlikli Colosseum II isimli grubuna katildi. John McLaughlin, Santana gibi devlerin de yer aldigi bu grupla iki albüm yaptiktan sonra, 1977'de eli sakatlanan gitarci Brian Robertson'in yerine turnede çalmak üzere Thin Lizzy'ye katildi.
Daha sonra gruptan ayrildi, Colosseum II ile bir albüm yapti ve 1978'de Robertson, Thin Lizzy'den ayrilinca onun yerine geçti.
Thin Lizzy ile “Black Rose” isimli albümü kaydetti. Bu arada ilk solo albümünü yayinladi. Thin Lizzy ile çiktigi turne sonrasi Los Angeles'a giderek basta Willie Dee, vokalde Tony Newton ve davulda Mark Nausseef ile G-Force isimli yeni bir grup kurdu ve bir albüm yapti.
1981'de Greg Lake Band'e katildi.
1982 yilinda solo kariyerine geri döndü. Bu kez ona vokalde Charlie Huhn, klavyede Tommy Eyre, basta Neil Murray ve davulda Ian Paice eslik ediyordu. Farkli müzisyenlerin katilimi ile gitarci, basarili kariyerini 90'larin ortalarina kadar sürdürdü.
1994 yilinda Cream elemanlari Ginger Baker ve Jack Bruce ile BBM isimli bir yan projede yer aldi.
1995'te Fleetwood Mac gitarcisi Peter Green anisina “Bluesy for Green” isimli çalismayi yayinladi.
1997 yilinda “Dark Days in Paradise” isimli pop çizgisine yakin albümü çikardi.
Gitarci son olarak 1999'da “A Different Beat” ile çikis yapti.
Bu uzun süre içinde Santana, Ozzy Osbourne, John McLaughlin, Phil Lynott, Greg Lake, B.B. King, Albert King, Jean Luc-Ponty gibi birçok devle birlikte çalisan Gary Moore, rock gitarinin en önemli ve basarili temsilcilerinden biri oldu.
Hard rock, caz ve blues gibi birçok degişik türlerde örnekler verdi, birçok gitarciyi etkiledi ve rock tarihine geçti.(Alıntı..)
    Ve arkadaşlar bu efsane gitarist 58 yaşında öldü. :(

Gary Moore Parçalarından bir kaçı :

Still Got the blues   : http://fizy.com/#s/16k7qh

One Day                  : http://fizy.com/#s/1c0p3k

Parisienne walkways : http://fizy.com/#s/16tvxp

  

Adele Kimdir ?

    
 İngiliz soul/jazz sanatçısı Adele Laurie Blue Adkins, 1988’de Londra’da dünyaya geldi. Küçük yaşta Etta James ve Ella Fitzgerald’ın müzikleriyle tanışan müzisyen; mezunlar listesinde Amy Winehouse, Katie Melua, Leona Lewis ve Kate Nash gibi ünlülerin de bulunduğu ünlü sanat okulu BRIT School’u bitirdi. Okulu bitirdikten sonra internet ortamından 2 şarkıyı dinleyenlerin beğenisine sundu ve ardından İngiltere’de küçük klüplerde sahne almaya başladı. Birlikte küçük çaplı turnelere çıktığı isimler arasında Jamie T, Raul Midon, Devendra Banhart, Amos Lee ve Keren Ann de bulunuyordu.
Sanatçının ilk kaydı “Hometown Glory”, 22 Ekim 2007’de yayımlandı. 2004’te açtığı Myspace sayfası sayesinde zaten belli bir hayran kitlesi edinmiş ve plak şirketlerinin ilgisini çekmişti. XL Recordings’in teklifini kabul eden Adele, ilk albümü “19”i piyasaya sürdüğünde böylesine büyük bir ilgiyle karşılaşacağını tahmin ediyor muydu bilinmez; fakat daha albümü çıkmadan Brit Awards Töreni’nde ödül almasının Adele’in kendisinin bile beklemediği kadar büyük bir başarı olduğu kesin.
“Yeni Amy Winehouse” olarak nitelendirilen Adele, albümünün çıkışından sonraki ilk single’ı “Chasing Pavements” parçasına seçti. Ardından gelen “Cold Shoulder”, ilk olarak 8 Şubat 2008’de “Friday Night with Jools Holland” programında dinleyicilere sunuldu ve Mart ayının sonlarına doğru müzik marketlerin raflarındaki yerini aldı